Bir sabah uyanıp, pencereden dışarıya baktığınızda, mahalle ortalarında koşuşturan, kuyruğunu sallayarak size gerçek gelen bir köpek gördüğünüzde ne hissedersiniz? Ya da bir parkta çimenlerin üzerinde keyifle yuvarlanan bir kediyi? Bu sahneler, çoğumuz için gündelik ömrün şirin ve doğal bir kesimidir. Küçükken sokakta gördüğüm her kediye, köpeğe selam verirdim. Onlar benim arkadaşlarımdı, sırdaşlarımdı.
O vakitler küçücük dünyamda bile onların benim kadar yaşama hakkı olduğuna inanırdım. Vakit geçti, büyüdüm, dünya daha karanlık bir yer oldu. Sokak hayvanları artık “problem” olarak görülüyor ve bu sorunu “çözmek” için alınan kararlar ise merhametten mahrum, vicdanı unutturuyor. Vicdan… Aslında hepimizin içinde bir yerde, derinlerde gizli olan, lakin pek çoğumuzun sesini duymaktan korktuğu o his. Sokak hayvanlarına yapılan bu zulüm karşısında nasıl sessiz kalırız?
Düşünsenize, biz beşerler olarak koca bir gezegeni paylaşıyoruz. Sokaklar, parklar, ormanlar…
Hepsi bizim olduğu kadar o hayvanların da meskeni. Lakin nedense, kimileri bu gerçeği unutarak, dilsiz canlara karşı acımasız bir tavır sergileyebiliyor. Pekala, ne oldu da bizler, sokakta yürüyen bir köpeğin, ağaç altında yatan bir kedinin varlığına tahammül edemez hale geldik? Bu soruyu düşündüğümde, içimde büyük bir boşluk hissi oluşuyor. Zira hayvanlara yönelik bu acımasızlık, aslında insani kıymetlerimizin ne kadar derin bir yara aldığını gösteriyor.
Merhamet insanın en temel, en doğal hislerinden biridir. Lakin görüyorum ki kimileri bu duyguyu çoktan yitirmiş. Vicdanlarını susturmuş, kalplerini katılaştırmışlar. Onlar için bu dünya, yalnızca kendi rahatlıkları için var ve geri kalan her şey birer “sorun” olarak görülüyor. Bu durumu kabullenmek, benim için epeyce güç. Zira bir psikolog olarak, insanların bu kadar acımasız ve duyarsız olabilme potansiyeline şahit olmak, inandığım bedellerle çatışıyor. Sokak hayvanları, bize sevgi ve bağlılık sunan canlılardır. Son vakitlerde çıkan yasalar, bu hayvanların toplatılmasını, hatta öldürülmesini teşvik eder nitelikte. Güya onların hayatları, biz insanların rahatlığı için feda edilebilecek kolay bir detaymış üzere. Bu kadar kolay mi? Bir canlının hayatını yok etmek, onu bu dünyadan silmek, bir çöpü ortadan kaldırmak kadar kolay olabilir mi?
Merhametin eksik olduğu bir dünyada yaşamak, yalnızca sokak hayvanları için değil, biz beşerler için de büyük bir tehlike arz ediyor.
Çünkü merhamet, insan olmanın en temel gerekliliklerinden biridir. Şayet bu duyguyu kaybedersek, insan olmanın ne manası kalır ki?
Her sabah uyandığımda, dışarıda bir köpeğin havlamasını duyduğumda, bir kedinin penceremin önünde durduğunu gördüğümde, içimi bir huzur kaplar. Bu küçük anlar, hayatın ne kadar değerli ve hoş olduğunu hatırlatır bana. Lakin bu hoşluk, zalimce ellerimizden kayıp gidiyor ve bu durum, beni derinden yaralıyor.
Sokak hayvanlarına yapılan bu zulmü izlemek, kalbimde onarılması sıkıntı yaralar açıyor. Bir insan olarak, vicdanım bu duruma isyan ediyor. Bu dünyayı hayvanlarla paylaşmak, bizim insani sorumluluğumuzdur. Onlara karşı merhametli olmak, yalnızca bir tercih değil, tıpkı vakitte bir zorunluluktur.
Eğer bu merhameti kaybedersek, insanlık olarak neyi kazanabiliriz ki? Her öldürülen hayvanla, aslında kendi insanlığımızdan bir parçayı da kaybediyoruz.
Bu yazıyı okuyan herkesin, bir an durup düşünmesini isterim. Tahminen de sabahları işe giderken görmezden geldiğiniz o küçük kedi ya da köpek, size insan olmanın ne manaya geldiğini hatırlatacak en hoş öğretmen olabilir. Onlara merhamet etmek, aslında kendi ruhumuza şifa vermek demektir. Bu yüzden, bu dilsiz canlara sahip çıkalım, onları koruyalım ve bu dünyayı daima birlikte, sevgi dolu bir yer haline getirelim.
Merhameti kaybetmemek dileğiyle…
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio