Ebe Şükriye Tuncer, 5 Şubat gecesi Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi ağır bakımında yatan dokuz yaşındaki çocuğu Mehmet Mirza’yı ziyaret edip öptü, öptü, öptü.
Şükriye TuncerTuncer, bu hastanede vazife yapıyordu.
Zihinsel pürüzü bulunan oğlu bir yıldır yanında tedavi görüyor, teneffüs aygıtına bağlı yaşıyordu.
O akşam mesai bitiminde Mehmet Mirza’nın fotoğrafını çekip meskenine döndü.
Mehmet Mirza TuncerTuncer Ailesi saatler sonra zelzeleyle uyandı.
Binaları ayakta kalmayı başarmıştı.
Oğullarını kurtarmak için Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne koştular.
İçeride, ağır bakımda 80’i aşkın hasta elektrikler kesildiği ve jeneratörler devreye girmediği için hayatlarını kaybetmişti. İçlerinde Mehmet Mirza da vardı.
Tuncer anlatıyor:
“Geldiğimde yağmur yağıyordu, karanlıktı, can pazarıydı. Bir şey bulamadım. Ondan sonra daima hastanedeydim.”
Tuncer, artçılara karşın ağır bakımda çocuğunu aradı.
Tuncer:
“Risk alıp çocuğumun yattığı kısma kadar geçtim. Bomboştu. Dışarıdan gelenler yardıma koşmuştu. Ancak onlar bilemez. Girişi bildiğim için ‘Bir ümit’ deyip her yere girdim. Ta yattığı yere kadar geçtim, yok yok yok.”
Tuncer:
“Bir ümit olur ya, 300 cesete baktım. Açıp açıp baktım. Bulma sıkıntısına düşmüşüz ya. Ben açtım. Eşim açtı. Baktık açtık, baktık açtık. Hangi ceset bize ilişkin diye. 9 – 10 gün ceset aradık. Karıştı üçüncü günden sonra. Enkazdakiler de geldi.”
Kimsesizler Mezarlığı’nda buldu
Tuncer, oğlunun bir gün evvel çektiği fotoğrafını yayınladı. Bu sayede Mehmet Mirza’nın dokuz gün sonra kimsesizler mezarlığında olduğunu öğrendi.
Tuncer:
“Nasıl öğrendim? Çocuğumun fotoğrafını çekmiştim. Allahtan ki içime doğdu. Her yerde yayınladım. Sağ olsun, o gün ölenleri çıkaran jandarma da çekmiş. Otopsi yapılmış çadırda, tır kamyonuna atılmış çocuklar.”
Ürperdim.
“Tır mı?” diye sordum.
“Evet” dedi ve şöyle devam ediyor:
“Yağmur yağdığı için cesetleri nereye koyacaklar? Bir kamyon ayarlanmış. Kamyonun içine koymuşlar. Hastanedekiler, enkazdan gelenler, karışık, hepsi. Oradan da otopsi almak için çadırlara… Fotoğraflayıp Narlıca’ya gömülmüş.”
Tuncer, oğlunun 68 numaralı mezarlıkta yattığını tabir ediyor. “Allahtan tek gömmüşler. Toplu gömülme olmamış” diyor, cenazeyi köyüne götürmek istiyor.
“Benim ve çocuğumun DNA örneğini Gaziantep’e gönderdiler. Sonuç çıkmadı” diye ekliyor.
Oğlunun nasıl öldüğüne ait olarak, “İdarecilerle görüştüm. ‘Elektrikler gitti, jeneratörler devreye girmedi’ dediler” formunda konuşuyor.
Hastanede istekli hizmet veriyor
Tuncer ailesi zelzeleden bu yana çadırkentte kalıyor. Şükriye hanımın okul müdürü olan eşi Mehmet Ziya Tuncer, çadırkentte sorumluluk almış. Doktor oğulları Afşin’de görev yapıyor. Kızları üniversiteye hazırlanıyor.
Şükriye hanım ise tam bir haftadır Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde istekli ebe olarak hizmet veriyor. “Ben istedim. Bir faydam olsun dedim” diyor.
Sahra hastanesinde doğumu yaptırdığı çocuğa, oğlu Mehmet Mirza’nın ismini vermişler.
Bununla avunuyor.
Bakan gelecek diye ölüler tırlara konup götürüldü
Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi avlusunda kurulan sahra çadırlarında misyon yapan sağlıkçı C., birinci iki gün hastanenin açık hava morguna döndüğünü sav ediyor.
C., şöyle konuşuyor:
“İlk iki gün savcı yoktu. Savcının olmaması cenazelerini bir an evvel gömmek isteyenlerin önünde engeldi. Beklediler, beklediler, savcı gelmeyince götürdüler. Bunlar olağan vefat değil. Yaralanmış, parçalanmış. Bir an evvel gömmek gerekiyor. Ayrıyeten cenaze sahibi enkaza dönüp öteki yakınlarını çıkarmak istiyor. ‘Savcı gelmeden götüremezsiniz, sorun olur’ diyoruz. ‘Burada dursun, gideyim öbür cenazeleri çıkarayım’ diyor. Bunların sayısı 700’den fazladır. Dışarıda yer kalmadığı için cenazeler üst üste yığıldı. Ceset torbaları üçüncü gün bitmişti. Yoktu.”
C., cenazelerin tıra konduğunu, soğutma sistemi bulunmadığını vurgulayarak, şöyle devam ediyor:
“Cenaze çok geldiği için koyacak yer kalmadı. Üst üste konması da kahır. Beşerler diyor ki ‘böyle mi bakıyorsunuz.’ Bunların göz önünden kaldırılması isteniyordu. Fotoğraf çekip tıra koydular.”
C., dördüncü gün Sağlık Bakanı Fahrettin Koca ziyaret edeceği için ölülerin tırlara doldurulup götürüldüğünü argüman ederek, “Tır kasası büsbütün dolu. Bu türlü dört tır çıktı” diyor. C., hastaneden 100’ü aşkın cenaze çıkarıldığını ileri sürüyor.
Emine Minaz nerede?
Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi ağır bakımında tedavi gören 81 yaşındaki Emine Minaz, 6 Şubat’tan beri kayıp.
Oğlu Hasan Minaz, felçli olan annesini 19 Ocak’ta hastaneye yatırdığını tabir ediyor. Annesinin Covid’e yakalandığını belirterek, şunları söylüyor:
“İlk gün acil servise baktık. Çok karanlıktı. Üç beş hasta vardı. Beşerler ölüleri bırakıp enkazdaki yaralıları çıkarmak için gittiler. Annemi bulamadık. Akşam geldik. 10-15 sayfa isim listesi vardı. Denetim ettim, bulabilir miyim diye, aradım, taradım, yoktu. Çadırları tek tek dolaştık, yoktu. ‘Bırakın ben gireyim hastaneye’ dedim. ‘İçerde 200-300 meyyit var, hijyenik değil’ dediler. Girmedik.”
Minaz, Hatay Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde çalışan bir hemşirenin “O teyzeyi çıkardım, koridora koydum. Yaşıyordu. Geldiğimizde yoktu, götürmüşler” dediğini anlatıyor.
Minaz’a kimsesizler mezarlığı kayıtlarından da ulaşılamıyor.